followed by poem from GV, Belgium
MOONCHILD
Gedicht
bij een kunstwerk van Saha Khosravi, IRAN
Het maankind werd als wees geboren
tussen de wortels van de schaamteloze boom.
De verwelkoming door het opwaartse licht
werd even uitgesteld door de humustwijfel
& de vermoeide aders van moeke aarde.
De baby bedankte zonder ademnood voor de beschutting
van het duister en de diepte van de zware grond
die hem evenveel warmte gaven als een gewone baarmoeder
zou doen maar wat is nog normaal in het sprookje van een
dichter?
Het bewustzijn van de sappen in de hars
seinde gedecodeerde boodschappen door naar het kind in
wording:
«Ik
leer je ademen in het slijk en bewegen
zoals
kleurkrijt. Als je kruipen kan
met
de tijdsgang van een naaktslak,
volg
dan het spoor naar boven en nog meer
naar
boven.
Eens
het gras splijt, wacht je de ladder
vermomd
als boom naar de afslanking
van
de maan.
Tel
en zie de overgang der kleuren:
van
bruin naar groen naar zilver naar de witheid van het niets!»
IK BEN EEN GRUWELPOP, dacht baby X onbewust.
Ik klim naar boven met zachte tandjes om aan te
scherpen.
Ik bijt als een jonge kat in de schijngestalte van mijn
geboortemaan
tot het zoete bloed vloeibaar wordt, een weg zoekend
naar het licht vermoeden van een ziekelijk zuinig bos.
TIJD, zei de beschroomde boom
is zelfs minder dan een TIC-TAC,
maar iets meer dan een BOEM!
Vroeg of laat echter
zullen alle geborenen
dit wellicht ondervinden
of ontdekken in een oplosbaar boek.
Alweer eentje op de index van het Vaticaanse zoutzuur...
De aangerande maan stamelt hees terug:
het is het heidens berkenhout die een volhardende
Buddha beschermt maar hij is zo wijs
& trekt zich daar helemaal niks van aan !!!
Guido Vermeulen, 2 October 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten