MULTIPLE DOUBLE DREAM VISIONS

Collage A4 inspired by a dream text

MULTIPLE DOUBLE DREAM VISIONS

Ik droomde gelaagd & belaagd

doorheen eeuwen van opeengestapelde architectuur

door alle facades schreeuwellende heen.

Ik had een grote schaar gelukkig

& knipte de toppen van mijn droom

zonder verpinken omdat ik wolkenkrabbers

intens vervloek, verfoei en nagelbijtend schend.

Ze jagen de mensen de hoogte in

terwijl hun wagens de open vlakte veroveren

via ijslelijke parkings gerund door maffiabazen.

It should be the other way around, it should be so

verklaarde een onschuldig schoolmeisje

of de waarheid komt meestal uit een kindermasker.

In het zwartwitte midden hield een wondermooi

gebouw van GAUDI ongeveer even over half 7

alles wat misselijk was in tastend evenwicht.

Vlinders verkenden met rode opengesperde

lippen en intensblauwe dagpauwogen

de gesloten vensters en seinden dat het goed was

met hun voelsprieten naar alle andere

lotgenoten die zich aanstonds op de daken

nestelden. Ze zogen zinnelijk het stuifmeel

uit de spleten van Gaudi’s muren, kirrend van genot.

Ze waren overduidelijk de krijgsgevangenen

van 1 missie: bevruchting ten allen prijze!

Vlinders zijn de tijdgenoten van Sisyphus.

Het Big Brother oog der patenten kijkt

kwalijk toe, boze plannen broedend

tegen deze vorm van gratische verspreiding.

De haat is duidelijk zichtbaar geconstipeerd

als een immense grauwe aswolk uit Ijsland.

Het schoolmeisje in haar klassenloos uniform

kijkt verschrikt voor zich uit en groet de dingen niet.

Is zij hoofdpersoon in een gesloten sprookje,

in een lookdroom, in een ontspoorde nachtmerrie,

in de nieuwe horror van de wereld der collage?

Ik probeer mijn eigen creatie enigszins te helpen.

Ik wrijf de waanbeelden uit haar verlamde ogen.

Gaat het beter nu? vraag ik schuldbewust bezorgd.

Zij schudt het hoofd zo lang tot het loskomt

van haar tenger lijf en met een gemengd gevoel

van opluchting en opwinding naar de vlinders vliegt

die glimlachend wachten op de aankomst van haar hoofd op het nietsvermoedende dak.

Guido Vermeulen

October-November 2012