Gelaagd is het zicht van de berg
wanneer
het lichtgewicht van de tijdskus
de zwaarte overwonnen heeft
van gestolde wonden
in helende stenen.
Kleuren reiken naar het wit
slapend in de heuvels
van een landschap
dat haar lichaam roept
in dichte stilte.
Het woord hiervoor is een deur
van zijn wortels beroofd.
Hij ligt begraven met weemoed,
ergens onder de allerlaatste laag.
Dit kan leugen zijn, het verzinnen van een beeld
maar ook de afdruk van ultieme waarheid.
Poem by Guido Vermeulen
around art work by Christine Coppa, USA.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten