FUGIT

gedicht bij tekeningen van Sevgul Suner

De vrouw heeft haar ogen geledigd

in de eenvoud van een aarden beker.

Het afgedane paradijs stort zijn kruis

in de gapende afgrond van weke tijd.

Zij geeft het niet op, zij geeft het zelden op,

vormt bloemenweelde met haar open lippen.

Uit de wortels van haar haren

bloeit vrede op in een luchtbel.

De vogel verlaat de getekende hel.

in de ontkenning van waarheid vermomd als leugen.

Haar geheugen blijft onaangetast, zeer zeker.

Hun vlucht wordt terugkeer in een gezamenlijk geheugen.

Guido Vermeulen

28 juni 2012